بررسی نقش سبکهای فرزندپروری والدین و همنشینی با همسالان در بزهکاری نوجوانان شهر تهران

مقدمه: بزهکاری امروزه یکی از مهمترین مسائل اجتماعی ایران است زیرا می تواند مشکلات عدیده ای از قبیل قتل، خشونت، پرخاشگری، تجاوز و دیگر جرایم دوره ی بزرگسالی... را سبب شود. سبکهای فرزندپروری والدین و همنشینی با همسالان بزهکار نیز از مهمترین علل شناخته شده بزهکاری است و در این مطالعه می خواهیم ببینیم آیا بزهکاری نوجوانان تحت تأثیر سبکهای فرزندپروری والدین و همنشینی با همسالان قرار دارد یا نه؟ روش: این پژوهش، توصیفی - تحلیلی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر 18 – 14 سال شهر تهران است که با نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، 384 نفر از آنها برای تحقیق انتخاب شده اند. یافته ها: ابتدا پایایی و روایی ابزارهای پژوهش با استفاده از آزمون آلفای کرنباخ و تحلیل عامل اکتشافی مورد سنجش قرار گرفت و نتایج یافته ها حاکی از آن است که سه سبک فرزندپروری سهل گیرانه و مقتدرانه و مستبدانه 38/2 درصد از تغییرات گرایش به سمت مصرف مواد و الکل و 33/6 درصد از گرایش به سمت درگیری و نزاع و دو متغیر مصرف مواد و الکل و نزاع و درگیری، 48/3 درصد از تغییرات متغیر تخریبگری و 70/8 درصد از تغییرات متغیر خشونت و درگیری را تبیین نمودند. نتیجه گیری: سبک فرزندپروری مستبدانه ارتباطی با همنشینی با همسالان بزهکار و پدیده بزهکاری نداشت و سبک فرزندپروری سهل گیرانه موجب گرایش نوجوانان به همسالان بزهکار و مصرف مواد و الکل و نزاع و درگیری و نهایتا خشونت و تخریبگری می شود و سبک فرزندپروری مقتدرانه مانع از گرایش نوجوان به همسالان بزهکار و بروز پدیده بزهکاری می شود. پایگاه اقتصادی – اجتماعی والدین هیچ تاثیری بر گرایش نوجوانان به همسالان بزهکار و بروز پدیده بزهکاری نداشت. نوجوانانی که در خانه های سازمانی زندگی می کنند به مراتب تخریبگری و خشونتشان نسبت به سایر نوجوانان در خانه های شخصی و استیجاری بیشتر است.